1 - کمتر دیکتاتوری را سراغ دارید که بدون وجود یک ایدئولوژی مشروعیت بخش بتواند به حیات خود ادامه دهد، محمدرضا پهلوی شکوه ایران باستان را دستمایه کرده بود ، حکومتهای کمونیستی ایدئولوژی مارکسیسم را برگزیده بودند ، معمر قذافی خودش را در جایگاه پیامبری صاحب کتاب نشانده و ... البته حاکمان جمهوری اسلامی هم از این قائده مستثنی نیستند و اسلام برای این منظور برگزیده اند
2 - کمتر کنشگر اجتماعی را سراغ دارید که بدون مشخص کردن جامعه هدف فعالیتهایش پا به عرصه بگذارد ، یک فیلمساز از همان ابتدا باید تکلیفش را با خودش مشخص کند : آیا برای عامه مردم فیلم می سازد یا برای روشنفکران و مخاطب خاص ؟ برای کودکان یا بزرگسالان ؟ ... فعالان جنبش سبز نیز از این قاعده مستثنا نیستند . در روشنگریهای خود خود چه گروهی را هدف قرار داده ایم ؟
3 - به نظر من جامعه ایران را از حیث نوع نگرش به جمهوری اسلامی به پنج دسته می توانیم تقسیم کنیم : مخالف مطلق ، منتقد ، بی تفاوت ، طرفدارمردد ، طرفدار مطلق، به طور قاطع نمیتوان گفت که آیا همه کسانی که در گروه طرفداران مطلق ، طرفداران مردد و بی تفاوت قرار میگیرند مذهبی هستند ، اما میتوان مدعی شد بخش زیادی از مذهبیها در این سه گروه جای میگیرند و این کاملا منطقی و بدیهی است ، زیرا حکومت ج ا هر نوع مبارزه بین خودش و منتقدان و مخالفانش را تبدیل به مبارزه اسلام و کفر میکند
4 - مهم ترین ماموریت سبزها میتواند تبدیل طرفداران مطلق به طرفداران مردد ، تبدیل طرفداران مردد به افراد بی تفاوت ، تبدیل افراد بی تفاوت ( یا به عبارتی قشر خاکستری ) به افراد منتقد و در نهایت تبدیل منتقد به مخالف جدی باشد
***
اینجاست که ارزش کار روشنفکران دینی مثل سروش و کدیور و ... مشخص می شود ، آنها برای مذهبیون آلترناتیوی ساخته اند و به آنها ثابت می کنند دیندار بودن فقط در آغوش جمهوری اسلامی و ولایت فقیه محقق نمیشود

ارسال یک نظر