عاشورای 1388 شمسی حماسه ای بود به عظمت عاشورای 61 قمری ، فقط صحنه نبرد فرق داشت : نیزه و شمشیر و تیر و کمان جای خود را به تفنگ و هفت تیر و ماشین های چند تنی پلیس داده بود . والا یزید همان یزید بود و حسین همان حسین از فراز قرنها هنوز ظالم و مظلوم سر جای خود نشسته اند ، زمانی که احمد خاتمی را میبینی که از تریبون نمازجمعه فرمان برخورد بی رحمانه و قاطعانه میدهد انگار خود عمر سعد سر از گور برآورده و برای لشگریانش خطبه میخواند ، زمانیکه خامنه ای معترضین را به ریختن خونهایشان تهدید میکند گویی یزید را میبینی که در جایگاه امیرالمومنین تکیه زده و منبر رفته و فتوای خون حسین را صادر میکند . بیانیه موسوی مظلوم را که میخوانی انگار ندای " هل من ناصر ینصرنی " حسین پس از قرنها از حنجره میرحسین تکرار میشود . زمانی که ماجرای وحشیگری اراذل و اوباش حکومتی در بازداشتگاه کهریزک و وزارت کشور و اوین و .... میشنوی مانند این است که اسرای خیمه حسین را نظاره گری که دوباره از شام عبور داده میشوند . فریاد میر حسین را که میشنوی ، آنجا که می گوید " تسلیم این صحنه آرایی خطرناک نخواهم شد " گویی حسین پس از قرنها دوباره فریاد می کشد " اگر کسی مثل یزید امیرالمومنین شود فاتحه اسلام را باید خواند " عدالت علوی !! صادق لاریجانی شریح قاضی را روسفید میکند و دروغهای ضرغامی و حسین شریعتمداری در رسانه های حکومتی عمروعاص را . آری صحنه همان صحنه است : عاشورا یعنی فریاد علیه حاکم جائر . عاشورایی دیگر در پیش است ، آیا باز هم فریاد " خامنه ای قاتله ولایتش باطله " پشت یزید زمان را خواهد لرزاند ؟

ارسال یک نظر