روز یکشنبه 16مرداد 1379که ایرانیان در انتظار اولین حرکت اصلاح طلبانه نمایندگان خود در مجلس شورای اسلامی بودند ناگهان خبری عجیب مانند آب سرد بر سر رای دهندگان ریخت : " طرح اصلاح قانون مطبوعات با حکم حکومتی رهبری از دستور کار خارج شد ! " تلویزیون پس از پخش سخنان مهدی کروبی تصاویری از درگیری نمایندگان را نشان داد که ظاهرا در اعتراض به توهین یکی از نمایندگان به رهبری صورت گرفته بود.مصاحبه های مردمی در تایید این اقدام و تشکر از کروبی، تجمع چند ده هزار نفری و البته خودجوش مردم !! در مقابل مجلس در روز17 مرداد ، استعفای احمد پورنجاتی از کمیسیون فرهنگی ، پارچه نوشته هایی در سطح شهر مبنی بر محکومیت هتاکی به جایگاه رهبر در مجلس و .... و البته فریاد و بغضی که در گلوی خیلی از ما مانده بود: پس چرا رای دادیم ؟ فریادی که 9سال بعد به این شکل تغییر کرد و البته این بار شنیده شد : رای ما چه شد ؟ . درهمان روزها به یکی از همکلاسهایم گفتم " بیا نصفه شب بریم این پارچه نوشته هایی رو که به مجلس توهین کردن پاره کنیم " جواب دوستم فقط یک نیشخند از سر بی تفاوتی بود و نگاه عاقل اندر سفیه و من این سوال را بعد از سالها هنوز از خودم میپرسم : چرا مجلس را تنها گذاشتیم ؟ اکنون که احکام حکومتی رهبر از حالت استثنا به یک رویه ثابت تبدیل شده و رئیس جمهور 25 !!! میلیونی حتی اختیار انتخاب وزیر و معاون خودش را هم ندارد و قوه قضاییه پرونده های فساد اقتصادی معاون اول رئیس جمهور را به صلاحدید رهبر به بایگانی راکد میفرستد ، هم اکنون که فریاد علی مطهری نماینده اصولگرای مجلس هم بلند شده که چرا نمایندگان برای هر کاری از دفتر رهبری اجازه میگیرند ؟ و اکنون که هنوز خونهای دوستانمان بر کف خیابانها و کوچه های شهر خشک نشده ...... شاید بهتر بتوان در مورد اهمیت اتفاق آن روز اندیشید .شاید اگر رئیس مجلس در آن روز اندکی جسارت به خرج میداد و ما هم ذره ای احساس مسئولیت اینگونه نمیشد .
البته ماجرا جنبه های امیدوار کننده هم دارد .در آن روزها که من در اوج افسردگی و ناامیدی بودم و حتی نمیتوانستم نسبت به ابعاد این ماجرا اطرافیان و خانواده خودم را قانع کنم فکرش را هم نمیکردم روزی برسد که همه کسانی که در این ماجرا طرف ولایت فقیه وحکم حکومتی بودند در کمتر از 10 سال نام خامنه ای را بدون لقب قاتل بر زبان نیاورند ।